Με αισθήματα υπέρτατου σεβασμού και αιώνιας ευγνωμοσύνης προσήλθαμε, σήμερα, στον χώρο του Μνημείου Ηρώων στην Πλατεία Αγίου Γεωργίου στον Μαζωτό, για να τελέσουμε το τρισάγιο στη μνήμη του πεσόντα της κοινότητας Δημητράκη Γεωργίου και να αναπέμψουμε δέηση για διακρίβωση της τύχης του αγνοούμενού μας Παναγιώτη Σωφρονίου.
«Ήθος ανθρώπω δαίμων» μας υποβάλλει ο αρχαίος φιλόσοφος Ηράκλειτος.
Το ήθος, ο χαρακτήρας δηλαδή, διαμορφώνει τη μοίρα του ανθρώπου. Είναι αυτός που καθορίζει τη συμπεριφορά και τις πράξεις του. Ο χαρακτήρας πλάθεται και διαμορφώνεται μέσα στο πνεύμα της εποχής και σφυρηλατείται μέσα από τη συμμετοχή στους συλλογικούς αγώνες και τις εθνικές προσδοκίες και διεκδικήσεις.
Και όντως αυτό που εκφράζει η θυσία του Δημητράκη, δεν αποτελεί κάτι άλλο, παρά την προσδοκία και την ανάγκη του κυπριακού λαού για προστασία του ιερού δικαιώματος στην ελευθερία και τη δικαιοσύνη.
Με το αίμα του πότισε το δέντρο της κυπριακής ελευθερίας, συνεχίζοντας την ασυμβίβαστη παράδοση αγώνων των Ελλήνων για εθνική αξιοπρέπεια.
Κυρίες και κύριοι,
Την εναγώνια προσπάθεια του Κυπριακού Ελληνισμού τη διετία 1963 και 64 για υπεράσπιση της Κυπριακής Δημοκρατίας, ακολούθησε μια ζοφερή, ερεβώδης δεκαετία ανώμαλης κατάστασης, με κύριο χαρακτηριστικό τις διακοινοτικές συγκρούσεις, αλλά και την εμφύλια διαμάχη, η οποία δυστυχώς, είχε ως τραγικό αποτέλεσμα το άφρον πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου του 1974.
Τις επόμενες ημέρες έμελλε να τεθεί σε εφαρμογή ο από καιρό μελετημένος διχοτομικός σχεδιασμός της Τουρκίας, ο οποίος με ανυπολόγιστη προσπάθεια, αίμα και πόνο είχε αποτραπεί λίγα χρόνια πριν. Η ανελέητη τουρκική εισβολή αποτέλεσε την αναπότρεπτα καταστρεπτική κατάληξη για την Κύπρο.
Ο λαός μας, για ακόμη μια φορά κλήθηκε να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων και να υπερασπιστεί με σθένος, αποφασιστικότητα και αυταπάρνηση την ελευθερία και εδαφική ακεραιότητα της πατρίδας μας.
Το μαύρο καλοκαίρι της Κύπρου, τον θλιβερό Ιούλιο και Αύγουστο του 74, η γνήσια ελληνική λεβεντιά και το ατελεύτητο πάθος υπεράσπισης της πατρίδας, μετέτρεψαν τους απλούς ανθρώπους της καθημερινότητας σε παλικάρια που πρόθυμα πολέμησαν γενναία απέναντι στο μένος του τουρκικού στρατού.
Ένας από αυτούς υπήρξε και αυτός που μνημονεύουμε σήμερα.
Ο Δημητράκης Γεωργίου γεννήθηκε στις 14 Οκτωβρίου του 52 στην Αλαμινό, στην πολυμελή οικογένεια του Γεώργιου και της Αντριανής. Εκεί έζησε τα παιδικά του χρόνια, μέχρι την έναρξη της φοίτησής του στο γυμνάσιο, όταν αποφασίστηκε να μετακομίσει στον Μαζωτό.
Μετά το Γυμνάσιο συνέχισε τη φοίτησή του στη σχολή ΚΑΣΑ, και, ολοκληρώνοντάς την, κλήθηκε να υπηρετήσει στην Εθνική Φρουρά.
Μετά τη βασική του εκπαίδευση, τοποθετήθηκε στο 251 Τάγμα Πεζικού, το οποίο είχε την έδρα του στην Κερύνεια, δίπλα από την Εκκλησία της Παναγίας της Γλυκιώτισσας.
Λίγο μετά τις 8 το πρωί της 20ης Ιουλίου, ανήμερα της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο, οι θέσεις των Μονάδων της Εθνικής Φρουράς και η ευρύτερη περιοχή της Κερύνειας κλονίστηκαν από τους ανελέητους βομβαρδισμούς από τα τουρκικά πολεμικά αεροσκάφη και πλοία.
Το 251 κλήθηκε να αντιμετωπίσει πρώτο την ορμή των Τούρκων που επιχείρησαν αποβίβαση στην ακτή του Πέντε Μίλι. Μόνο, όταν πια ανενόχλητες και δίχως πίεση, οι τουρκικές Μονάδες της Ταξιαρχίας «Τσακμάκ» είχαν αποβιβαστεί, έφτασε στο 251 Τάγμα Πεζικού διαταγή για εφαρμογή των πολεμικών σχεδίων.
Οι αξιωματικοί, υπαξιωματικοί και οπλίτες του Τάγματος, με τον πεπαλαιωμένο πολεμικό τους εξοπλισμό, αλλά με ψυχή λεόντων, ενεπλάκησαν σε σφοδρότατες μάχες με τον τουρκικό στρατό.
Παρά το άνισο του αγώνα, προκάλεσαν σημαντικές απώλειες στις δυνάμεις εισβολής, τις οποίες καθήλωσαν για 48 ώρες στην ακτή αποβάσεως, επιτυγχάνοντας αποτροπή συνένωσης του προγεφυρώματος με τον τουρκοκυπριακό θύλακα Λευκωσίας και παρέχοντας στην Εθνική Φρουρά πολύτιμο χρόνο για να οργανώσει και να επιχειρήσει τη διάσπασή του.
Δυστυχώς, παρά τη συγκινητική, σε γενναιότητα και σθένος, μάχη που έδωσαν οι άνδρες του 251, οι πιο κρίσιμες ώρες για την άμυνα της Κύπρου διήλθαν, χωρίς η Εθνική Φρουρά να κατορθώσει να αντιμετωπίσει την κατάσταση στέλνοντας έγκαιρα επαρκείς δυνάμεις, για εξουδετέρωση του προγεφυρώματος.
Η υπεροχή των δυνάμεων εισβολής, οι οποίες είχαν αεροπορική και ναυτική υποστήριξη έκαμψαν την σθεναρή αντίσταση των μαχητών. Αφού οι γραμμές άμυνας διαρρήχθηκαν, μεμονωμένα ή σε μικρές ομάδες, οι μαχητές του 251 υποχώρησαν προς την Κερύνεια, σε μια προσπάθεια να ξεφύγουν από τον κλοιό των τουρκικών δυνάμεων που ολοένα έσφιγγε τριγύρω τους.
Όσοι από το προσωπικό κατάφεραν να γλιτώσουν, ανασυντάχθηκαν και στη δεύτερη φάση της εισβολής, στη γραμμή Μιας Μηλιάς – Κουτσοβέντη και αργότερα στην περιοχή Ιδαλίου – Ποταμιάς, στάθηκαν ξανά απέναντι στον εχθρό.
Το 251 στις μάχες του Ιουλίου και Αυγούστου του 1974 μέτρησε τραγικές απώλειες. Πέραν του ενός τρίτου της δύναμης της Μονάδας συγκαταλέγονται στους πεσόντες και αγνοούμενους, ενώ 75 άλλοι βίωσαν την αιχμαλωσία σε στρατιωτικές φυλακές στην Τουρκία.
Στις μάχες της Μιας Μηλιάς, στις 14 Αυγούστου, χάθηκαν τα ίχνη του Δημητράκη Γεωργίου.
Τα οστά του βρέθηκαν σε ομαδικό τάφο στην περιοχή του Τουρκοκυπριακού χωριού Τζιάος, μαζί με τα οστά 19 άλλων Ελληνοκυπρίων και η ταφή του πραγματοποιήθηκε το 2009 στη γενέτειρά του.
Κυρίες και κύριοι,
Σήμερα, με την εδώ παρουσία μας, αναπέμπουμε επίσης δέηση για διακρίβωση της τύχης του αγνοούμενού μας Παναγιώτη Σωφρονίου Χριστοφόρου.
Ο Παναγιώτης, γεννήθηκε στον Μαζωτό την 1η Ιανουαρίου 1940. Είναι ο μοναχογιός του Σωφρόνη και της Ρεβέκκας, και το δεύτερο στη σειρά από τα οκτώ παιδιά της οικογένειας.
Από πολύ νωρίς, οι δύσκολες οικονομικές συνθήκες τον ανάγκασαν να μπει στη βιοπάλη. Μετά την ολοκλήρωση της φοίτησης του στο δημοτικό σχολείο, ακολούθησε την τέχνη του οικοδόμου.
Σε ηλικία 23 ετών νυμφεύθηκε την αγαπημένη του Ελευθερία Κωστή Τταντή από το Κίτι, με την οποία ευτύχησε να αποκτήσει τρία παιδιά, τον Χριστάκη, την Αργυρούλα και τη Ρεβέκκα.
Υπήρξε ηγετικό στέλεχος της συντεχνίας των οικοδόμων της Παγκύπριας Εργατικής Ομοσπονδίας στο Κίτι, όπου διέμεναν με τη σύζυγό του μετά τον γάμο τους.
Το πρωινό της 20ης Ιουλίου 1974 έσπευσε από τους πρώτους να παρουσιαστεί ως έφεδρος στο 226 Τάγμα Πεζικού, για να προσφέρει το άπαν των δυνάμεών του στην προσπάθεια προάσπισης της ελευθερίας, της κυριαρχίας και της εδαφικής ακεραιότητας της πατρίδας μας.
Κατά τη διάρκεια της δεύτερης φάσης της τουρκικής εισβολής το 226 Τάγμα Πεζικού, μετά από την εκτέλεση διαφόρων αποστολών κατέληξε στο Παλαίκυθρο.
Οι εκεί Μονάδες της Εθνικής Φρουράς, στις 14 Αυγούστου προέβαλαν δραματική αντίσταση στην τουρκική επίθεση. Η υπεροχή, όμως, των τουρκικών στρατευμάτων, τα οποία ενισχύθηκαν με μεγάλο αριθμό αρμάτων και με ισχυρή αεροπορική υποστήριξη, ήταν αδιαμφισβήτητη.
Γι’ αυτόν τον λόγο σύντομα η αμυντική γραμμή διασπάστηκε και ακολούθησε ταχεία απαγκίστρωση των φιλίων μονάδων, με το προσωπικό να ενεργεί άλλοτε διατεταγμένα και άλλοτε κατά βούληση.
Ο Παναγιώτης Σωφρονίου Χριστοφόρου, μαζί με άλλους συμπολεμιστές του επιχείρησαν να οπισθοχωρήσουν στις ελεύθερες περιοχές. Επιβιβάστηκαν σε φορτηγό όχημα, το οποίο δυστυχώς κτυπήθηκε από βλήμα τουρκικού άρματος μάχης.
Κάποιοι από τους επιβαίνοντες συνελήφθησαν και οδηγήθηκαν στο Τουρκοκυπριακό χωριό Μόρα, χωρίς έκτοτε να δώσουν σημεία ζωής. Άλλοι συνελήφθησαν σε κοντινές περιοχές. Αρκετοί εξ αυτών, μεταφέρθηκαν ως αιχμάλωτοι στην Αμάσεια και στα Άδανα της Τουρκίας. Ορισμένοι εξακολουθούν να είναι μέχρι και σήμερα αγνοούμενοι.
Στο μνημείο των πεσόντων και αγνοουμένων του 226 Τάγματος Πεζικού, το οποίο βρίσκεται επί της Λεωφόρου Αρτέμιδος στη Λάρνακα, το όνομα του Παναγιώτη Σωφρονίου Χριστοφόρου συμπεριλαμβάνεται στη μακρά λίστα των αγνοουμένων του Τάγματος.
Μας θυμίζει διαρκώς το δράμα της πολύπαθης πατρίδας μας.
Μας θυμίζει ανελλιπώς το δράμα των οικογενειών των αγνοουμένων μας.
Μας θυμίζει την τραγικότερη συνέπεια της τουρκικής εισβολής του 1974 που αποτελεί ταυτόχρονα την πιο επώδυνη πληγή για την Κυπριακή Δημοκρατία.
Κυρίες και κύριοι,
Η εδώ παρουσία μας σήμερα εκπέμπει ένα πολύ ισχυρό μήνυμα. Ότι η βούλησή μας για άρση της κατοχής, απελευθέρωση και επανένωση της πατρίδας μας παραμένει ακόμα ισχυρή και ακλόνητη.
Δηλώνουμε ξεκάθαρα ότι οι όποιες δυσκολίες, τα εμπόδια και το αίσθημα κόπωσης, λόγω της μακράς και παρατεταμένης υφιστάμενης κατάστασης, δεν θα μας κυριεύσουν, δεν θα μας καταβάλουν.
Οφείλουμε να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε, για τη δημιουργία των συνθηκών εκείνων που θα ανοίξουν τον δρόμο για επανέναρξη της διαδικασίας των συνομιλιών.
Μια διαδικασία η οποία θα οδηγήσει σε μια βιώσιμη συνολική διευθέτηση του κυπριακού προβλήματος.
Όπως έχει αναφέρει και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας κ. Νίκος Χριστοδουλίδης κατά την προσφώνησή του στην 78η Γενική Συνέλευση του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών, είναι καιρός ο ΟΗΕ να καταστεί κινητήρια δύναμη διαλόγου, διορίζοντας, ως πρώτο βήμα, έναν απεσταλμένο για το Κυπριακό, για να διερευνήσει και να προετοιμάσει το έδαφος για την επανέναρξη των διαπραγματεύσεων.
Αυτή την προσπάθεια, για επίτευξη ειρήνης στην Κύπρο μπορεί να υποστηρίξει και η Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία διαθέτει επίσης τα απαραίτητα εργαλεία, και έχει εκφράσει τη δέσμευσή της να συμβάλει, έτσι ώστε να επανενωθεί το τελευταίο διαιρεμένο κράτος μέλος της.
Έχουμε καταστήσει σαφές προς πάσα κατεύθυνση, ότι η αλλαγή της βάσης λύσης και η πρόταση για λύση 2 κρατών είναι εκτός συζήτησης, καθόσον αυτό θα αποτελέσει κατοχύρωση των τετελεσμένων της εισβολής και της παράνομης κατοχής και θα αντιβαίνει τις αποφάσεις του ΟΗΕ και το διεθνές δίκαιο.
Κυρίες και κύριοι,
Σήμερα, με ταπεινότητα και δέος, αποτίουμε τον οφειλόμενο φόρο τιμής στον πεσόντα κατά τη διάρκεια τη τουρκικής εισβολής Δημητράκη Γεωργίου και αναπέμπουμε δέηση για διακρίβωση της τύχης του Παναγιώτη Σωφρονίου.
Το Μνημείο Ηρώων θα συμβολίζει την αιώνια εκτίμηση των κατοίκων Μαζωτού, αλλά και ολόκληρου του κυπριακού Ελληνισμού, στις αγέραστες μορφές των 2 νέων της κοινότητας που το τραγικό καλοκαίρι του 1974 υπερασπίστηκαν μέχρι τέλους την ελευθερία της πατρίδας μας, την αξιοπρέπεια και τη δικαιοσύνη.
Συνάμα θα αποτελεί παντοτινή υπόμνηση της δικής μας ευθύνης να παραμείνουμε όρθιοι και ακλόνητοι και να αγωνιστούμε ακούραστα και αποφασιστικά για να διεκδικήσουμε ό,τι μας ανήκει, μέχρι την τελική δικαίωση.
Τιμή και δόξα σ΄ αυτούς που αγωνίστηκαν και έπεσαν για την πατρίδα.
Είθε ο Μεγαλοδύναμος να βοηθήσει για τη διακρίβωση της τύχης όλων των αγνοουμένων μας και να ευλογήσει την ελευθερία της Κύπρου μας.
