Είναι με ιδιαίτερη χαρά που παρευρίσκομαι σήμερα εδώ, στο Στρατόπεδο «Παντελή Κατελάρη», ανήμερα της εορτής του Αγίου Παϊσίου, προστάτη του Όπλου των Διαβιβάσεων. Ο Άγιος Παϊσιος, το 1948, σε νεαρή ηλικία, με το όνομα Αρσένιος Εζνεπίδης, υπηρέτησε στον Ελληνικό Στρατό με την ειδικότητα του ασυρματιστή. Λόγω του ταπεινού και πράου χαρακτήρα του και λόγω της αγάπης και ενασχόλησής του με τα Θεία και την προσευχή, πολλές αναφορές στον βίο του τον χαρακτηρίζουν ως «ασυρματιστή του Θεού»
Με την ευκαιρία της σημερινής γιορτής, θέλω να εκφράσω την ικανοποίησή μου στον Διοικητή της Διοίκησης Επικοινωνιών, Πληροφορικής και Κυβερνοπολέμου και σε όλο το προσωπικό, αξιωματικούς, υπαξιωματικούς, συμβασιούχους οπλίτες, εθνοφρουρούς και πολιτικό προσωπικό, για τη διαρκή προσπάθεια που καταβάλλετε, για επίτευξη του στόχου της ενίσχυσης του όπλου των Διαβιβάσεων και διατήρησης υψηλού βαθμού ετοιμότητας.
Ο επαγγελματισμός, η ακρίβεια και η υψηλή αποτελεσματικότητά σας, καθώς και η διάθεσή σας για αναβάθμιση και εξέλιξη των επικοινωνιών της Εθνικής Φρουράς, μας γεμίζει όλους με υπερηφάνεια και αισιοδοξία.
Σήμερα γιορτάζουν όλοι οι Διαβιβαστές, που για τόσα χρόνια, με πλήρη συναίσθηση του καθήκοντος υπηρετούν το όπλο τους και την Εθνική Φρουρά.
Όπως έπραξαν και οι προηγούμενες γενιές Διαβιβαστών.
Όπως έπραξαν οι ηρωικώς πεσόντες και θανόντες κατά την εκτέλεση του καθήκοντος Διαβιβαστές.
Όπως έπραξε και ο Αγνοούμενος Στρτης Διαβιβάσεων Ανδρέας Δημοσθένους Χατζηγαβριήλ.
Με συγκίνηση και βαθύτατο σεβασμό, λοιπόν, θα προβούμε σήμερα στην αποκάλυψη της πλάκας για τον αγνοούμενο Ανδρέα Χατζηγαβριήλ, για να αποδώσουμε με τον προσήκοντα σεβασμό τις δέουσες τιμές σ΄ έναν ακόμα πρόμαχο της ελευθερίας της πατρίδας μας, που με αυταπάρνηση και αποφασιστικότητα εκτέλεσε στο έπακρο, μέχρι τέλους, την αποστολή που του ανατέθηκε.
Πλέον στο μνημείο ηρώων των Διαβιβάσεων, ανάμεσα στα τιμημένα ονόματα των πεσόντων κατά την τουρκική εισβολή του 1974 Αντώνη Καφφά, Χριστοφή Λοΐζου και Χριστάκη Γεωργίου και των θανόντων εν ώρα καθήκοντος Χρίστου Στεφάνου και Φλώρου Πεττεμερίδη συμπεριλαμβάνεται και το όνομά του, Ανδρέας Χατζηγαβριήλ.
Ο Ανδρέας, ο «Αγκαστίνας» όπως τον αποκαλούσε ο μεγάλος μας ήρωας Τάσος Μάρκου, ο διαβιβαστής του 45 Τάγματος Διαβιβάσεων, 20 χρονών το 1974, μετά την περάτωση της εκπαίδευσής του το καλοκαίρι του 1973, τοποθετήθηκε στη Μονάδα του θρυλικού Ταγματάρχη, το 306 Τάγμα Πεζικού. Από τον Αύγουστο του 1974, η τύχη του αγνοείται, όπως και του Διοικητή του, μετά από τις μάχες σώμα με σώμα στην περιοχή της Μιας Μηλιάς.
Κυρίες και κύριοι,
Σε μια πορεία ιστορικής αναδρομής επιστρέφουμε στις μελανές σελίδες του παρελθόντος, στις ζοφερές μέρες του Ιουλίου και Αυγούστου του 1974, όταν τα εμφύλια πάθη και ο παραλογισμός του άφρονος πραξικοπήματος, επέτρεψαν στην Τουρκία στις 20 Ιουλίου να εισβάλει, κατά παράβαση του καταστατικού χάρτη του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών, στην Κυπριακή Δημοκρατία.
Λίγες ημέρες πριν τη συμπλήρωση σαράντα εννέα χρόνων από το μαύρο καλοκαίρι της Κύπρου, η θλιβερή μνήμη της προδοσίας και της καταστροφής μνήμη, αμείλικτη και απηνής, αναπότρεπτη και αναγκαία, κατατρύχει τις ψυχές μας.
Ψηλαφίζει τις ανεπούλωτες ακόμα πληγές μας, επιμετράει τον αβάσταχτο πόνο και γίνεται μάρτυρας σε όλες εκείνες τις ηρωικές περιπτώσεις που η τόλμη και η ευψυχία των παλικαριών μας συνήργησαν με τη φρόνηση και την πίστη και επιστεγάστηκαν από υπέρτατες ηρωικές θυσίες, όπως αυτή του Ανδρέα Χατζηγαβριήλ.
Στη θυσία των πεσόντων μας που, ως ιστορική φωνή αντηχεί στη μνήμη μας, κλίνουμε ευλαβικά το κεφάλι και αποτίουμε τον ελάχιστο φόρο τιμής, καταθέτοντας τις δάφνες του βαθύτατου σεβασμού και της αιώνιας ευγνωμοσύνης μας.
Σεβαστοί συγγενείς του Ανδρέα Δημοσθένους Χατζηγαβριήλ,
Σήμερα, αποκαλύπτουμε την πλάκα του αγνοούμενου Διαβιβαστή, ο οποίος τιμώντας τα ιδανικά, τις αρχές και αξίες με τις οποίες γαλουχήθηκε από την οικογένειά σας, παρέμεινε πιστός στον όρκο που έδωσε στην Εθνική Φρουρά, για υπεράσπιση της πατρίδας μέχρις εσχάτων.
Από σήμερα, ο Ανδρέας, μαζί με τον Αντώνη, τον Χριστοφή, τον Χριστάκη, τον Χρίστο και τον Φλώρο, αγέραστοι και ευθυτενείς θα βρίσκονται εδώ, και όλοι οι νεότεροι διαβιβαστές, περνώντας μπροστά από το μνημείο και αντικρίζοντας τα ονόματά τους, θα ανακαλούν στη μνήμη τους προφανείς, αναντίλεκτους και αυταπόδεικτους, αλλά πολλές φορές λησμονημένους και αφημένους στο περιθώριο στίχους του Κωστή Παλαμά
«[…] είναι μια η πατρίδα μας
κι είναι παντού όπου πάμε,
και όπου σταθούμε, μέσα μας
πατρίδα μία γρικάμε».
Μπορεί η ανάξεση των ανοικτών τραυμάτων της τραγωδίας του ΄74 να μας λαβώνει και να ζωντανεύει την οδύνη και τον πόνο στις ψυχές μας, ταυτόχρονα όμως ενισχύει και χαλυβδώνει την πίστη και τη βούλησή μας για συνέχιση του αγώνα που διεξάγουμε για απελευθέρωση και αποκατάσταση του δικαίου και της νομιμότητας στην ημικατεχόμενή μας πατρίδα.
«Ανδρών αγαθών, έργω γενομένων, έργω και δηλούσθαι τας τιμάς», μας υπενθυμίζει ο Θουκυδίδης στον περίφημο Επιτάφιο Λόγο του Περικλή, στους Αθηναίους πολίτες.
Από τα βάθη της ιστορίας, ο σπουδαίος Έλληνας πολιτικός, ρήτορας και στρατηγός, αναφερόμενος στους νεκρούς του πρώτου έτους του Πελοποννησιακού πολέμου, μας υποβάλει, πώς γι’ αυτούς που με πράξεις έδειξαν την ανδρεία τους, με πράξεις οφείλουμε να τους τιμούμε.
Έχουμε, λοιπόν, ιερό καθήκον και ύψιστη υποχρέωση να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε για ένα καλύτερο αύριο, για μια πατρίδα ελεύθερη.
Αυτό θα αποτελέσει το καλύτερο μνημόσυνο για αυτούς που με τις πράξεις τους μας υπέδειξαν τον δρόμο του ήθους, της αφοσίωσης και του αγώνα. Αυτή θα είναι η μεγαλύτερη πράξη τιμής απέναντι στην ανυπέρβλητη θυσία τους.
Η ανιδιοτελής, αυτόβουλη επιλογή τους να υπερασπιστούν μέχρις εσχάτων τον τόπο μας, αποτελεί φάρο και πυξίδα για συνέχιση και των δικών μας προσπαθειών.
Ας είναι αιώνια η μνήμη όλων των ηρωικώς πεσόντων μας και είθε ο Μεγαλοδύναμος να βοηθήσει για τη διακρίβωση της τύχης του Ανδρέα Δημοσθένους Χατζηγαβριήλ και όλων των αγνοουμένων μας.
