Με αισθήματα δέους και βαθιάς συγκίνησης μνημονεύουμε και φέτος εδώ στο Ιερό Ναό του Αγίου Κυριάκου στο Κίτι τον ήρωα Πλοίαρχο Λάμπρο Λάμπρου, ένα Αξιωματικό που με την αφοσίωση του στο καθήκον και την αγάπη του για την πατρίδα, έχαιρε της μεγάλης εκτίμησης και της αναγνώρισης των ανωτέρων του, λειτουργώντας ως πρότυπο για τους υπόλοιπους.
Η θυσία του, μαζί με εκείνη των άλλων ηρώων της φονικής έκρηξης στο Μαρί, στις 11 Ιουλίου του 2011, προκάλεσε σε όλους αβάσταχτο πόνο και μαζί καίρια και σοβαρά ερωτήματα για τις ευθύνες της Πολιτείας, καθώς και τις πράξεις και παραλείψεις των τότε διοικούντων.
Ακόμη και σήμερα, έντεκα χρόνια μετά, διερωτώμεθα για το πώς είναι δυνατό να αφέθηκε να συμβεί μια τέτοια τραγωδία. Πώς είναι δυνατό να χάσουν τόσο ξαφνικά και άδικα τη ζωή τους άξιοι και ευσυνείδητοι Αξιωματικοί, Ναύτες και Πυροσβέστες, θύματα μιας έκρηξης που σημάδεψε ανεξίτηλα τις ανεπάρκειες και τις αδυναμίες άλλων, αλλά και τα μέλη των οικογενειών τους για όλη τους τη ζωή;
Δεν είναι όμως μόνο οι πράξεις και οι παραλείψεις των τότε διοικούντων. Είναι και το τεράστιο βάρος στις συνειδήσεις μας ως μελών μιας κοινωνίας που ανέχτηκε και άφησε να ανδρωθούν καταστάσεις που έφεραν τον όλεθρο και την καταστροφή. Το πένθος, την οργή, τον πόνο, την πικρία, την αγανάκτηση.
Δεν θα μπορέσουμε ποτέ να ξεχάσουμε τη φονική έκρηξη στη Ναυτική Βάση «Ευάγγελος Φλωράκης» στο Μαρί. Οι μνήμες θα παραμένουν πάντα νωπές, καθώς έχουμε και εμείς ως λαός τις ευθύνες μας. Γι’ αυτό και δεν πρέπει ποτέ να επιτρέψουμε να λησμονηθεί η μνήμη των 13 ηρώων του Μαρί, όπως δεν πρέπει να επιτρέψουμε να λησμονηθούν και να διαγραφούν οι πράξεις, οι παραλείψεις και η εγκληματική ολιγωρία και αμέλεια των τότε διοικούντων.
Αυτό επιβάλλει το χρέος μας γιατί θύματα της ντροπιαστικής εκείνης τραγωδίας ήταν παλληκάρια που έμειναν πιστά στους όρκους που έδωσαν για την Πατρίδα και προσπάθησαν μέχρι την τελευταία στιγμή της ζωής τους να σώσουν την αξιοπρέπεια της Χώρας τους. Παλληκάρια τα οποία στο σύνολο τους είχαν όνειρα για τη ζωή τους, όνειρα για τα αγαπημένα τους πρόσωπα, αλλά δεν αρνήθηκαν στο τέλος να προσφέρουν τον εαυτό τους στο θυσιαστήριο του καθήκοντος και του χρέους προς την Πατρίδα.
Ναι, πώς είναι δυνατόν να συνέβη εκείνη η τραγωδία;
Πλοίαρχε Λάμπρο Λάμπρου,
Γεννημένος το 1966 στην κατεχόμενη Αγία Τριάδα, όπου και παρέμεινες για ένα διάστημα δυόμισι χρόνων μετά την Τουρκική εισβολή, είχες ως όνειρο να εκπαιδευτείς και να υπηρετήσεις στις ένοπλες δυνάμεις μας. Και το όνειρο σου αυτό ευτύχησες να το κάνεις πραγματικότητα φοιτώντας στη Σχολή Ναυτικών Δοκίμων της Ελλάδας.
Έτσι ξεκίνησες τη σταδιοδρομία σου ως Αξιωματικός και διοικητής ανδρών τους οποίους ενέπνεες με την βαθιά προσήλωση σου στο καθήκον και την μεγάλη αγάπη σου για την Πατρίδα.
Όσοι ήταν κοντά σου, ιδιαίτερα η αγαπημένη σου σύζυγος Λουκία και τα παιδιά σου Νικολέτα και Ανδρέας, καθώς και όσοι άλλοι σε γνώρισαν, φίλοι και γνωστοί σου, άλλοι Αξιωματικοί και Ναύτες, καθώς και συγχωριανοί σου, σε θαύμαζαν αναγνωρίζοντας στο πρόσωπο σου έναν άνδρα αφοσιωμένο πλήρως στο καθήκον, την Πατρίδα και την οικογένεια του. Έναν άνδρα με αρχές και ιδεώδη τα οποία υπηρετούσες με μοναδικό ζήλο και αφοσίωση και ήσουν γι’ αυτό παράδειγμα προς τους υπολοίπους.
Και φθάνουμε στο θλιβερό ξημέρωμα της 11ης Ιουλίου 2011, όταν ειδοποιήθηκες και έσπευσες, ως Υποπλοίαρχος και Διοικητής πλέον της Ναυτικής Βάσης «Ευάγγελος Φλωράκης», να επιληφθείς της πυρκαγιάς που είχε ξεσπάσει στα μοιραία εμπορευματοκιβώτια με τα εκρηκτικά που περιείχαν και που εσύ, εννέα μήνες πριν, όταν ανέλαβες τη διοίκηση της Βάσης, είχες προειδοποιήσει γραπτώς για τη μεγάλη επικινδυνότητα τους όσον αφορά στην ασφάλεια του στρατοπέδου και τις ζωές των Αξιωματικών και Ανδρών που ήταν υπό την Διοίκηση σου.
Οι προσπάθειες σου δεν ήταν λίγες και στη συνέχεια, καθώς η μεγάλη σου έγνοια ήταν η αποφυγή ενός μεγάλου κακού, που τελικά δεν αποφεύχθηκε, δυστυχώς, εκείνο το μαύρο ξημέρωμα.
Μαζί με το Διοικητή του Ναυτικού, Πλοίαρχο Ανδρέα Ιωαννίδη, δεν δειλιάσετε ούτε στιγμή μπροστά στο θανάσιμο κίνδυνο και παραμείνατε αγέρωχοι και συνεπείς στο καθήκον. Τιμήσατε την στολή σας και προσφέρατε με υψηλό αίσθημα αυτοθυσίας τη ζωή σας «ποτέ από το χρέος μη κινούντες» για να προστατεύσετε το Δημόσιο συμφέρον και να υπερασπίσετε την αποστολή σας, γνωρίζοντας πως οι ευθύνες βάραιναν τους ώμους άλλων και όχι τους δικούς σας.
Μαζί σας ο Αρχικελευστής Κλεάνθης Κλεάνθους, ο Κελευστής Μιχάλης Ηρακλέους, οι Ναύτες Μιλτιάδης Χριστοφόρου, Χριστάκης Χριστοφόρου και Αντώνης Χαραλάμπους, καθώς επίσης και γενναίοι άλλοι άνδρες της Πυροσβεστικής που ανταποκρίθηκαν αμέσως στο καθήκον, ο Αρχιλοχίας Ανδρέας Παπαδόπουλος, ο Αρχιπυροσβέστης Γιώργος Γιακουμής και οι Πυροσβέστες Βασίλης Κρόκος, Σπύρος Ταντής, Παναγιώτης Θεοφίλου και Αδάμος Αδάμου.
Άπαντες δηλώσατε παρόντες και σταθήκατε αντάξιοι του ηρωισμού που επέδειξαν και άλλοι συμπατριώτες μας γράφοντας με τον απαράμιλλο ηρωισμό και τη θυσία τους με ανεξίτηλα γράμματα το όνομα τους στο Πάνθεον των Αθανάτων μας.
‘Ηρωα Λάμπρε Λάμπρου,
Είμαστε περήφανοι για σας και είμαστε βέβαιοι ότι ο Ύψιστος έχει ακούσει τις προσευχές μας και έχει κατατάξει τις ψυχές σας σε σκηνές δικαίων. Γίνατε πρότυπο ανδρείας, ανιδιοτέλειας, και ανθρωπιάς. Πρότυπο φιλοπατρίας και αφοσίωσης στο καθήκον και την αποστολή σας.
Δίκαια η Πολιτεία, με απόφαση του Υπουργικού Συμβουλίου σας ανακήρυξε ήρωες με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τα αγαπημένα σας πρόσωπα. Αυτή είναι όμως η ελάχιστη τιμή που σας αξίζει και σας οφείλει η Πολιτεία. Η μεγαλύτερη τιμή για σας θα είναι, με σεβασμό στη μνήμη σας και φέρνοντας ως παράδειγμα τη γενναιότητα και την αυτοθυσία σας, να μην επιτρέψουμε να γίνουν νέα Μαρί, να μην επιτρέψουμε να ξαναζήσει ο τόπος μας τέτοιες τραγωδίες.
Έντεκα χρόνια έχουν περάσει από τότε. Σε αυτά τα χρόνια, ό,τι και αν αποφάσισε και έπραξε η Πολιτεία στη μνήμη των 13 ηρώων του Μαρί, το κύριο βάρος των συνεπειών της χωρίς προηγούμενο τραγωδίας το έχουν οι οικογένειες τους. Χωρίς την αγκαλιά και την προστασία του πατέρα και συζύγου και με διαλυμένα τα όνειρα που έκαναν μαζί για τη ζωή, προσπαθούν ακόμα να συνέλθουν από το μεγάλο κτύπημα που τους επεφύλαξε η μοίρα.
Βάλσαμο σε αυτή τη σκληρή δοκιμασία της συζύγου σου Λουκίας και των αγαπημένων σου παιδιών Νικολέττας και Ανδρέα, είναι η καθολική αναγνώριση της αξιοσύνης σου σαν καλού και αφοσιωμένου οικογενειάρχη, ανδρείου και θαρραλέου Αξιωματικού και ενάρετου ανθρώπου με υψηλά ιδεώδη και αρχές, παράδειγμα για όλους εμάς τους υπολοίπους που υποκλινόμαστε στη θυσία και το μεγαλείο της ψυχής σου.
Δεν θα αφήσουμε να ξεχαστεί η θυσία σου, έχουμε χρέος να τη διατηρήσουμε ζωντανή, και ως υπόμνηση σε όλους της πραγματικής έννοιας του χρέους και του καθήκοντος προς την αγαπημένη μας Πατρίδα Κύπρο.
Αιώνια θα παραμείνει γι’ αυτό η μνήμη σου!!
