Είναι με ιδιαίτερη τιμή και βαθιά συγκίνηση που παρευρίσκομαι σήμερα εδώ μαζί σας, εκ μέρους του Προέδρου της Δημοκρατίας, για να καταθέσουμε την αιώνια ευγνωμοσύνη μας στον ηρωικώς πεσόντα κατά την τουρκική εισβολή του 1974 Χρίστο Θεοχάρους, ο οποίος μέχρι πρόσφατα βρισκόταν στο μακρύ κατάλογο των αγνοουμένων και τα οστά του ανευρέθηκαν και ταυτοποιήθηκαν από τη Διερευνητική Επιτροπή Αγνοουμένων.
Στο άξιο τέκνο της πατρίδας, που πρόσφερε τη ζωή του για την προάσπιση της ελευθερίας και της εδαφικής μας ακεραιότητας. Στον ήρωα που με πνεύμα αυταπάρνησης και αγνού πατριωτισμού προσέτρεξε στο κάλεσμά της, παραγνωρίζοντας τους καταφανείς κινδύνους που συνεπάγετο ο άνισος αγώνας με τον υπέρτερο σε μέσα εχθρό.
Στις προδομένες Θερμοπύλες του Ιουλίου και Αυγούστου του 1974, οι άντρες των Μονάδων της Εθνικής Φρουράς και της ΕΛΔΥΚ υπέγραψαν με το αίμα τους το δικαίωμα της συνέχειας του Ελληνισμού στην Κύπρο. Ανάμεσά τους και οι άντρες του 256 Τάγματος Πεζικού, που γράφτηκαν στις δέλτους της ιστορίας, με τις ηρωικές τους πράξεις και τις θυσίες τους για την ελευθερία και τη δημοκρατία, αποδεικνύοντας για ακόμα μια φορά, ότι τούτη η ιερή γη δεν έπαψε ποτέ να γεννάει άξιους συνεχιστές της μακραίωνης ιστορίας της.
Ο Χρίστος Θεοχάρους καταγόταν από το Μηλικούρι και πριν την εισβολή διέμενε στο Καλό Χωριό Λεύκας. Ήταν νυμφευμένος με την Ανδριανή και είχε ένα κοριτσάκι μόλις ενάμιση έτους, την Ευθαλία. Το μαύρο εκείνο καλοκαίρι του ΄74, με την έναρξη της τουρκικής εισβολής στις 20 Ιουλίου, άφησε πίσω την οικογένειά του και κατατάγηκε ως έφεδρος στο 256 Τάγμα Πεζικού, η έδρα του οποίου βρισκόταν στο χωριό Ξερός.
Ξημερώματα της ιδίας μέρας τα τουρκικά στρατεύματα έχοντας υπεροχή σε αεροπορία και ναυτικό, κατάφεραν και αποβίβασαν μεγάλο αριθμό αρμάτων μάχης και πολεμικού υλικού στις ακτές της περιοχής Πέντε Μίλι στην Κερύνεια και σύντομα δημιούργησαν προγεφύρωμα, το οποίο προσπάθησαν να συνενώσουν με τον τουρκοκυπριακό θύλακα Λευκωσίας – Αγύρτας. Δύο μέρες αργότερα συμφωνήθηκε εκεχειρία, όμως οι τουρκικές δυνάμεις ουδέποτε τήρησαν τα συμφωνηθέντα και συνέχισαν με αμείωτο ρυθμό να αποβιβάζουν στρατιωτικές δυνάμεις και να προελαύνουν διευρύνοντας το προγεφύρωμα προς όλες τις κατευθύνσεις.
Έκτη Αυγούστου 1974, ημέρα Τρίτη νωρίς το πρωί και ενώ βρισκόταν σε ισχύ η εκεχειρία, καταγράφηκε μία από τις μεγαλύτερες μάχες της εισβολής, αφού οι συντριπτικά υπέρτερες τουρκικές δυνάμεις, με την υποστήριξη της πολεμικής αεροπορίας και του ναυτικού άρχισαν επιχείρηση κατάληψης των κωμοπόλεων Λαπήθου και Καραβά.
Εντός των δύο κατοικημένων τόπων αμύνονταν ο 1ος και ο 2ος Λόχος του 256 Τάγματος Πεζικού, άντρες από το 286 Μηχανοκίνητο Τάγμα, το 70 Τάγμα Μηχανικού και αργότερα ένας λόχος της ΕΛΔΥΚ. Το εγχείρημα των αμυνομένων αν και φαινόταν εξαρχής καταδικασμένο, εντούτοις αποδείχθηκε για ώρες ανυπέρβλητο για τον τουρκικό στρατό. Ανάμεσα στους οπλίτες που υπερασπίστηκαν γενναία τις δύο κωμοπόλεις βρισκόταν και ο Χρίστος Θεοχάρους.
Οι λιγοστοί συγκριτικά μαχητές κατάφεραν με τον ελαφρύ και πεπαλαιωμένο οπλισμό τους, να επιφέρουν σοβαρά πλήγματα στους Τούρκους που πραγματοποιούσαν σφοδρές επιθέσεις από ξηρά, θάλασσα και αέρα, αλλά ήταν αδύνατο να αντέξουν.
Το μεσημέρι οι δύο λόχοι του 256 διατάχθηκαν να συμπτυχθούν και να εγκατασταθούν στη γραμμή Βασίλεια – Βαβυλάς. Οι Τούρκοι είχαν ήδη καταφέρει να διεισδύσουν αθέατοι στην περιοχή και να στήσουν φονική ενέδρα στις καλαμιές της Αϊρκώτισσας, προκαλώντας σοβαρότατες απώλειες στους εθνοφρουρούς, με σαράντα εννέα νεκρούς ή αγνοούμενους.
Ήταν η τελευταία φορά που ο Χρίστος Θεοχάρους θεάθηκε και από τότε η τύχη του αγνοείτο μέχρι το 2019, οπότε τα λείψανά του εντοπίστηκαν στην περιοχή της Λαπήθου, στο πλαίσιο του προγράμματος εκταφής και αναγνώρισης από τη Διερευνητική Επιτροπή Αγνοουμένων.
Η ανακοίνωση της ανεύρεσης των λειψάνων στην οικογένεια του Χρίστου, έγινε σε κλίμα βαθιάς θλίψης και ανείπωτου πόνου, αφού έστω και μια αμυδρή ελπίδα που υπήρχε, έσβησε για πάντα. Μετά από τόσα χρόνια αναμονής και αγωνίας έφτασε η ώρα σήμερα, όλοι οι συγγενείς και φίλοι τού Χρίστου να αποχαιρετήσουν το δικό τους άνθρωπο.
Κυρίες και κύριοι,
Η βάρβαρη τουρκική εισβολή, άφησε πίσω της την καταστροφή και ανεξίτηλες πληγές . Νεκροί, αγνοούμενοι, τραυματίες και χιλιάδες άνθρωποι που ξεριζώθηκαν από τα σπίτια τους και έχασαν τις περιουσίες τους. Γονείς που αναζητούν ακόμα τα παιδιά τους και φεύγουν από τη ζωή σε βαθιά γεράματα με την πίκρα της προσμονής και της αβεβαιότητας.
Η θυσία του Χρίστου Θεοχάρους και όλων των τιμημένων παλικαριών παραμένει και σήμερα ο φάρος που θα καθοδηγεί τα εθνικά μας βήματα στις όποιες προσπάθειες επίλυσης του κυπριακού προβλήματος.
48 χρόνια μετά την εισβολή η Τουρκία εξακολουθεί να παραβιάζει κάθε έννοια διεθνούς δικαίου και ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Στη σημερινή εξαιρετικά δύσκολη παγκόσμια κατάσταση, με τον πόλεμο στην Ουκρανία, παρουσιάζεται δυστυχώς ως ειρηνοποιός, προσπαθώντας να αποκρύψει για άλλη μια φορά πως οι αναθεωρητικές της βλέψεις στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου και του Αιγαίου δε σταμάτησαν ποτέ.
Συνεχίζει τις προκλήσεις στην Αποκλειστική οικονομική μας ζώνη, στην περίκλειστη πόλη της Αμμοχώστου και εργαλειοποιεί τον ανθρώπινο πόνο, προωθώντας την παράνομη μετανάστευση για αλλοίωση του δημογραφικού χαρακτήρα του νησιού μας.
Μέσα σ’ αυτό το δυσχερές περιβάλλον που προκαλεί η Τουρκία αποτελεί εθνική και ηθική υποχρέωση όλων μας να συνεχίσουμε τον αγώνα για επανένωση της πατρίδας μας, στη βάση των ψηφισμάτων του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών και των αρχών και αξιών της ΕΕ. Επιβάλλεται η επίδειξη καλής θέλησης για επανέναρξη του διαλόγου και η δέσμη μέτρων οικοδόμησης εμπιστοσύνης που προτείνουμε, σκοπό έχει να υποβοηθήσει την προσπάθεια αυτή.
Είμαστε ταυτόχρονα υποχρεωμένοι να συνεχίσουμε να εργαζόμαστε άοκνα για την πλήρη διερεύνηση της τύχης και του τελευταίου αγνοούμενου ώστε να κλείσουν όλες οι ανοικτές πληγές που βασανίζουν τις οικογένειές τους, τόσα χρόνια.
Τιμή και δόξα στο Χρίστο Θεοχάρους. Τιμή και δόξα σε όλους όσους αγωνίστηκαν και θυσιάστηκαν για την ελευθερία της πατρίδας μας.
Αιωνία ας είναι η μνήμη τους.
Σας ευχαριστώ.
