«Παιδί, το περιβόλι μου που θα κληρονομήσεις,
όπως το βρής κι όπως το δής να μην το παρατήσεις.
Σκάψε το ακόμα πιο βαθιά και φράξε το πιο στέρεα
Και πλούτισε τη χλώρη του και πλάτηνε τη γη του»,
Ο μεστός λόγος του ποιητή Κωστή Παλαμά στο ποίημα…
«Αυτά τα δέντρα δεν βολεύονται με λιγότερο ουρανό,
Αυτές οι πέτρες δεν βολεύονται κάτου απ’ τα ξένα βήματα,
Αυτά τα πρόσωπα δεν βολεύονται παρά μόνο στον ήλιο,
Αυτές οι καρδιές δεν βολεύονται παρά μόνο στο δίκιο».
Ανακαλώντας στη μνήμη τους…
