Είναι με ιδιαίτερη συγκίνηση και ευλάβεια που μαζευτήκαμε σήμερα εδώ στον Ιερό Ναό Κοσμά του Αιτωλού, για να επιτελέσουμε ένα οδυνηρό αλλά συνάμα εθνικό καθήκον, απευθύνοντας με τον προσήκοντα σεβασμό το ύστατο χαίρε σ’  έναν ακόμα ήρωα πεσόντα της τουρκικής εισβολής του 1974, που έδωσε τη ζωή του για την υπεράσπιση της πατρίδας μας.

Αποχαιρετούμε με θρησκευτική ευλάβεια, αλλά και εθνική περηφάνεια ένα ακόμα ακρίτα - φύλακα της πατρίδας μας, που προσέτρεξε στο κάλεσμά της και πιστός στο στρατιωτικό του όρκο έδωσε τη ζωή του, χωρίς να λιποψυχήσει και να εγκαταλείψει τη θέση του.

Μεγαλωμένος με τα νάματα της ελληνικής ιστορίας έκανε πράξη τα λόγια του τελευταίου Βυζαντινού Αυτοκράτορα Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, ότι:

«Πάντες αυτοπροαιρέτως αποθανούμεν και ου φεισόμεθα της ζωής ημών».

Σε τούτη εδώ την δύσμοιρη και χιλιοβασανισμένη γη, παραδίδουμε σήμερα, 48 χρόνια μετά, το άξιο τέκνο της Λεμεσού, το λεβέντη αξιωματικό των καταδρομών Κώστα Χριστοφίδη. Τον παραδίδουμε ακολουθώντας πιστά τις τελετουργίες της θρησκείας μας και όλες τις δέουσες τιμές που αρμόζουν σε ήρωες, που αφέθηκαν στα αιματοβαμμένα πεδία των μαχών, άταφοι και άκλαυτοι, για τόσα χρόνια.

Τα παλικάρια της Εθνοφρουράς που κλήθηκαν να υπερασπιστούν το 1974 τα ιερά και όσια της πατρίδας μας, στήθηκαν ολόρθοι απέναντι σ’ ένα υπέρμετρα ισχυρότερο εχθρό που σκορπούσε αδιακρίτως το θάνατο και ρήμαζε τα πάτρια εδάφη, προσφέροντας τη ζωή τους στο βωμό του καθήκοντος, για να περάσουν έτσι στην αιωνιότητα και στο πάνθεο των ηρώων της πατρίδας μας.

Κι όμως, πριν το κάλεσμα της πατρίδας, ήταν όλοι τους απλοί καθημερινοί άνθρωποι. Νεαρά παιδιά του μόχθου και της βιοπάλης, που αναζητούσαν ν΄ ανοίξουν τα φτερά τους και να πετάξουν μακριά, για να απολαύσουν τη ζωή που ανοιγόταν μπροστά τους. Όταν όμως σήμανε η ώρα της κρίσης κοίταξαν κατάματα την ιστορία. Με πλήρη αντίληψη της ευθύνης που τους αναλογούσε ένωσαν τις δυνάμεις τους για να υπηρετήσουν την πατρίδα και το συλλογικό καλό.

Κυρίες και κύριοι,

Ο Κώστας Χριστοφίδης γεννήθηκε στις 27 Ιουλίου 1955 στη Λεμεσό. Γονείς του είναι οι μακαριστοί Χρίστος και η Αλίκη Χριστοφίδη. Το 1958 η οικογένεια μετεγκαταστάθηκε στην κατεχόμενη σήμερα πόλη της Μόρφου. Ήταν το πρωτότοκο παιδί της οικογένειας που είχε άλλα τρία παιδιά.

Μετά την ολοκλήρωση των μαθητικών του σπουδών κλήθηκε να υπηρετήσει την Εθνική Φρουρά και κατετάγη στο ΚΕΝ Λεμεσού, στις 22 Ιανουαρίου 1973. Επιλέγηκε ως δόκιμος αξιωματικός και υπηρέτησε στις ειδικές δυνάμεις της Εθνοφρουράς και συγκεκριμένα στην 33η Μοίρα Καταδρομών.

Το  1974, οι Μοίρες των θρυλικών μας πρασινοσκούφηδων πότισαν με το αίμα τους τα ιερά χώματα της πατρίδας και συνυπέγραψαν την έμπρακτη απόδειξη της ηρωικής συνέχειας του Ελληνισμού.

Με απαράμιλλη ανδρεία και λεβεντιά κατέγραψαν νικηφόρες πορείες στα πεδία των μαχών και πότισαν με το αίμα τους την κυπριακή γη. Όπου κι αν κλήθηκαν να πολεμήσουν άφησαν πίσω τους το αποτύπωμα της αντρειοσύνης τους με τους δεκάδες πεσόντες λοκάτζηδες, πιστούς στις προαιώνιες παρακαταθήκες.

Με το «Τολμών Νικά» σφραγισμένο στην καρδιά τους και γαλουχημένοι με τα ηρωικά έπη των προγόνων μας αψήφησαν το θάνατο παρά τις καταφανώς υπέρτερες εχθρικές δυνάμεις, κάνοντας βίωμα το Ομηρικό στην Ιλιάδα «Αιέν αριστεύειν και υπείροχον έμμεναι άλλων, μηδέ γένος πατέρων αισχυνέμεν», δηλαδή το να είσαι πάντα πρώτος και ανώτερος από όλους και να μην ντροπιάζεις τη γενιά των προγόνων σου.

Οι Μοίρες Καταδρομών της Εθνικής Φρουράς με την έναρξη της τουρκικής εισβολής διατάχθηκαν να κινηθούν για να καταλάβουν ζωτικά εδάφη στον Πενταδάκτυλο, με σκοπό την παρεμπόδιση της συνένωσης του προγεφυρώματος των αποβατικών δυνάμεων με τον τουρκοκυπριακό θύλακα του Κιόνελι. Σε μια ασύλληπτη καταδρομική νυκτερινή επιχείρηση εκπλήρωσαν στο ακέραιο την αποστολή τους καταγράφοντας ιστορικές νίκες στα δύσβατα μονοπάτια του Πενταδακτύλου. Την επόμενη ημέρα το πρωί οι Μοίρες Καταδρομών κατείχαν, η 31^η το ύψωμα Κοτζά Καγιά, η 32^η  την Άσπρη Μούττη, η 33^η τα Πετρομούθκια και η 34^η το ύψωμα 296.

Δυστυχώς, η ηρωική επιτυχία των πρασινοσκούφηδων δεν είχε την ανάλογη συνέχεια που ήταν η προσπάθεια για τάχιστη εξάλειψη του προγεφυρώματος.

Στις 21 Ιουλίου διατάχθηκαν να εγκαταλείψουν τα υψώματα που κατέλαβαν με τόσο κόπο και με το αίμα τους, για να συμπτυχθούν πίσω στους χώρους διασποράς τους, χωρίς πρώτα να αντικατασταθούν από άλλες Μονάδες Πεζικού, όπως προέβλεπαν τα σχέδια.

Η τιτάνια αυτή προσπάθεια είχε δυστυχώς και το ανάλογο κόστος,αφού πέρασαν στην αιωνιότητα ο ηρωικός διοικητής της 33^ης Μοίρας Μοίρας, Ταγματάρχης Γιώργος Κατσάνης, μαζί με άλλους λοκάτζηδες. Κατά τη διάρκεια της επιχείρησης σύμπτυξης των δυνάμεων από τα Πετρομούθκια ο ηρωικός διμοιρίτης ανθυπολοχαγός Κώστας Χριστοφίδης πέρασε στην αιωνιότητα, αφού σφαίρες τον έπληξαν κατάστηθα, στην προσπάθειά του να βοηθήσει στην ασφαλή απαγκίστρωση των ανδρών της διμοιρίας του. Λόγω των δραματικών στιγμών και του καταιγισμού πυρών από τις δυνάμεις του εχθρού, κατέστη αδύνατη η μεταφορά της σωρού του, όπως και άλλων συμπολεμιστών του, που έπεσαν και αυτοί στο πεδίο της τιμής.

Τα άψυχα σώματα των ηρωικών μας καταδρομέων παρέμειναν για δεκαετίες στα αιματοβαμμένα χώματα του Πενταδακτύλου, ως η έμπρακτη απόδειξη της αξιομνημόνευτης δράσης και του δραματικού αγώνα, κατά τη διάρκεια της τουρκικής εισβολής. Καθ΄ όλη τη διάρκεια του πολέμου εκατόν ογδόντα πρασινοσκούφηδες, από τους οποίους οι εξήντα εννέα της 33^ης Μοίρας Καταδρομών, έπεσαν ή αγνοούνται στα πεδία των μαχών, χωρίς ποτέ να γυρίσουν την πλάτη στον εχθρό, χωρίς ποτέ να ρίξουν την ασπίδα στο έδαφος, παραμένοντας πιστοί στο λάβαρο του αγώνα και στον όρκο του τιμημένου Έλληνα στρατιώτη.

Τα οστά του Κώστα Χριστοφίδη ανευρέθηκαν το 2017 σε ομαδικό τάφο σε περιοχή μεταξύ Αγίου Ιλαρίωνα και Πέλλα Πάις, στα πλαίσια του προγράμματος εκταφής και αναγνώρισης οστών με τη μέθοδο του DNA, από τη Διερευνητική Επιτροπή Αγνοουμένων.

Φίλες και φίλοι,

Ο καταδρομέας ανθυπολοχαγός Κώστας Χριστοφίδης πέρασε στο πάνθεο των ηρώων αγωνιστών της πατρίδας μας αποδεικνύοντας με τις πράξεις του ότι είχε περίσσιο αγωνιστικό φρόνημα και εθνική συνείδηση. Προσέτρεξε στο καθήκον με περηφάνεια και στάθηκε ολόρθος μπροστά στον εχθρό με λεβεντιά και θάρρος, σχηματίζοντας με το σώμα του ασπίδα προστασίας στους άνδρες του, προκειμένου να τους διευκολύνει να μετακινηθούν για να αποφύγουν τον εγκλωβισμό από τις τουρκικές δυνάμεις.  Με τις πράξεις του απέδειξε ότι είχε την ικανότητα να υπερβαίνει το φόβο και παρέμεινε μέχρι τέλους ασυμβίβαστος και αξιοπρεπής.

Σήμερα, ο μέχρι πρότινος αγνοούμενος καταδρομέας επέστρεψε ως αιώνιος νέος στη γενέτειρά του Λεμεσό, για να ταφεί με τις δέουσες τιμές που αρμόζουν σ’ ένα παλικάρι που έδωσε το πολυτιμότερο αγαθό, τη ζωή του, για την προάσπιση της ελευθερίας της πατρίδας μας.

Για να μνημονεύεται αιώνια όπως του αξίζει και να θυμίζει σε όλους εμάς τα ιδανικά και τις αξίες για τα οποία αγωνίστηκε και θυσιάστηκε.

Να μας υπενθυμίζει τα λάθη και τις παραλείψεις του παρελθόντος και να ενδυναμώνει τη θέλησή μας για συνέχιση του αγώνα μέχρι την τελική δικαίωση.

Η θυσία του πρέπει να μας καθοδηγεί, ως φωτεινός σηματοδότης, στο δρόμο του καθήκοντος μέχρι την τελική δικαίωση, μέχρι να επιστρέψουμε στα κατεχόμενα χωριά και τις πόλεις μας. Στο δρόμο της απελευθέρωσης και της επανένωσης της πατρίδας μας. Σ’ αυτό το δύσκολο δρόμο μέχρι τη λύτρωση, θα πρέπει εμείς έμπρακτα, να φανούμε αντάξιοι των πράξεων του.

Θα πρέπει να αντιληφθούμε ότι κουβαλούμε στους ώμους μας μια ανεξόφλητη επιταγή. Αυτή που μας κληροδότησαν τα παλικάρια που έδωσαν τη ζωή τους στους εθνικούς μας αγώνες, για να συνεχίσουμε τις προσπάθειές μας να ανατρέψουμε τα τετελεσμένα της εισβολής, για να μην πάψουμε να επιζητούμε το δίκαιο της πατρίδας και του λαού μας.

Σε αυτή την κρίσιμη περίοδο που διανύουμε με την κατοχική Τουρκία να εντείνει τις επιθετικές της ενέργειες στο νησί μας και τον ευρύτερο χώρο της ανατολικής Μεσογείου, οφείλουμε με ομόνοια και σύνεση να εργαστούμε για μια δίκαιη και έντιμη λύση στο κυπριακό, μια λύση που θα επανενώνει την πατρίδα μας και θα δημιουργεί τις προϋποθέσεις για ειρηνική συμβίωση σε συνθήκες ασφάλειας.

Είμαστε ταγμένοι να υπηρετήσουμε με όλες μας τις δυνάμεις το στόχο της απελευθέρωσης και επανένωσης της πατρίδας, για να μπορέσει ο κυπριακός Ελληνισμός να ζει ειρηνικά και αρμονικά στη γη των προγόνων του.

Με την ευχή ετούτη η πολυπόθητη ημέρα να μην αργήσει άλλο, ας αποχαιρετήσουμε σήμερα με ευλάβεια και σεβασμό τον Κώστα Χριστοφίδη, υποκλινόμενοι στη θυσία και το μεγαλείο της ψυχής του και ας καταθέσουμε στον τάφο του τα στέφανα της τιμής και της ευγνωμοσύνης μας.

Αιωνία ας είναι η μνήμη του και η δόξα που θα τον συνοδεύει στο δρόμο για τον παράδεισο και την αθανασία.